Bugün bir arkadasim kendi müzik grubu ile söyledikleri bir türküyü göndermis bana. Açtim dinlemeye basladim.
Çok etkileyici geldi bana. Bir türkünün o kadar güzel mucizeleri var ki…
Türküyü dinlerken çok derinlere gittim.
Seslerin içinde sesler var. Hüzünlü bir türkünün ezgisinde bulusuyor sesler. Farkli tinilarda ses bir türkünün esliginde bir araya geliyor. Bir agizdan ayni hüzünle çikiyor onlarca ses. Kisacik bir türkü bir araya getirirken insanlari kiziyorum insanligimiza neden yetemiyoruz birlik olmaya… Seslerin içinde sesler var. Bir adamin sesinin üstüne bir kadinin sesi karisiyor. Kadin ve erkegin beraber esitçe yapabildigi en güzel sey türkü söylemek diyorum içimden. Heyecanla dinlemeye devam ediyorum.
Seslerin içinde sesler var. Baglamaya vurulan notalar sesleri bagliyor birbirine. Baglamanin sesi bulusturuyor insanlari. Bir agizdan ayni sözleri söyletiyor.
Seslerin içinde sesler var hepsi ayri ayri hayatlarin yansimasi. ’’Aman aman halim yaman vay !’’ diye bagirirlarken yüreklerin sessiz çigligini duyuyoyorum. Türküdür en kötü duyguyu bile hareketli bir ezgiyle bulusturup hayatin acilarini hafifleten. O zaman hep beraber sonsuz bir türkü söylemek lazim. Çünkü her seyden çok ihtiyacimiz var esitlige, özgürce düsüncelerimizi söylemeye ,birlik olmaya ve acilarimizi hafifletmeye…
Sevgiyle…
Elif DOGRUYOL
