Bugün 14 Şubat.
Sevgililer günü ilan edilmiş.
Doğrudur.
Olsun da zaten.
Son bir hafta gördüm sevgilileri.
Afet bölgesinde tüm Türkiye sevdiklerinin yanına akın etmişti.
Yollar, otobanlar tırlar ile doluydu.
Sevdiklerinin zor gününde yanında olmak adına.
O tırlar sanki sadece İki pedal ile gidiyorlardı.
Debriyaj ile gaz.
Yollarda frene basan görmedim.
Al sana aşk.
Hangi siyasal düşüncede.
Hangi inanca sahip olursa olsun.
Kadın erkek, yaşlı genç.
farketmez
Hepsi koca yürekli.
Halkım.
Yaşlı bir nine soğukta üşümesinler diye ördüğü eldivenleri ve çorapları gönderiyordu.
6 Şubat’tan bu yana tüm ülkem üç şeyi unuttu.
Üşümeyi.
Acıkmayı.
Uyumayı.
Herkes tv’lerin başında.
Gidemeyenler kurtarılan bir sevdalısının iyi haberini duymak adına.
Hatay’da.
İskenderun’da.
Kırıkhan’da.
Osmaniye’de
Antep’te.
İslahiye’de.
Maraş’ta.
Adıyaman’da
Nurdağı’nda ve diğer deprem illerinde, ilçelerinde.
Sevdiklerini bir an önce toprak altında çıkarmaya çalışanlar ile onlara yollar da destek için fren pedalını kullanmadan gidenleri.
Yaralıları bir an önce sağlığına kavuşturmak için gece gündüz durmadan çalışan diğer sevgilileri.
Orada gördüm ki;
Bu halkın en büyük aşkı TÜRKİYE
Sevgilimi?
Laz’ı Kürdü.
Efesi Boşnağı.
Romanı Arnavutu.
Al sana sevgili.
Demem o ki,
Afet Bölgesinde sevgililerin sevdikleri için neler yaptıklarına bu gözler tanık oldu.
Büyük aşkınız Türkiye’deki birbirini bu kadar çok sevenlerin
Güzel Ülkem!
Sevgililer günün kutlu olsun.
