Foça...
Bana göre Dünya’nın 8. Harikası.
Ancak; o kadar çok sevdiğim Foça’ma adım atasım yok.
Cahil cühelanın elinde inleyen Foça’m.
Her gelişimde gördüğüm, sokaklardaki çöp yığınları.
Ne iş yaptığı belli olmayan, muhtarlık bile olamayan, bir belediye ve onun başkanı.
Yazık ki, ne yazık.
Arada bir özlemle geldiğimde, adım başı bir rezalete imza atıyor söylentiler.
Ardı ardına sıralanıyor.
Bütün bu gelişmeleri dinleyince,
Ev ekonomisini bile yönetmekten yoksun diye düşündüğüm birinin eline, Foça’yı teslim etmişler hissi uyanıyor.
Bir zamanlar Menemen’de bir başkan vardı.
Tüm imza yetkilerine yakınlarını yerleştirmişti.
Aile şirketi gibi yönetiyordu.
Sanırım o başkan model alınmış.
Foça’da oraya doğru eviriliyor.
Mesela yazı işlerine kim getirildi?
Ya şirketlerde kimler var?
Şu İş Bankası’nın karşısındaki işletmeye verilen ruhsat rezaletini, Foça’da bilmeyen var mı?
Bu arada Osman Yurtseven (başkan, hep böyle bildim seni) o ruhsat imzasını sen mi attın?
De bakam nasıl bir kılıf buldun?
xxxxxxxxxxxxxxxxx
Ya Kumburnu rezaletini?
Ya çöp dağlarını.
Ya pislikten geçilmeyen plajları.
Allah razı olsun Büyükşehir Belediyesi’nden.
Sayesinde üç beş yaz etkinliği yaşanıyor.
O da olmasa…
Utanmadan arlanmadan da konuk sanatçı gibi protokolde yerini alıp,
Sosyal medyaya pozlar veriliyor.
E tabi.
Belediye başkanının asıl görevi yakınlarını ihya etmek.
Birilerinin yaptıkları hizmetlere katılım sağla,
Sosyal medya hesaplarına poz ver.
Al sana Foça Belediye Başkanı’nın asıl görevleri.
Bunları ben demiyorum.
Tüm Foçalı anlatıyor.
Duyunca içim daralıyor.
Bir an önce.
O çok sevdiğim cennet yer, cehenneme dönüşüyor.
Uzaklaşıyorum.
En son 20 Ağustos’da (dün) geldim.
Foçalının gündemindeki haber ne?
Enişte Çöktü.
O ne demek dedim.
Kumburnu’nu sattılar ya.
Ee dedim.
Yaptıkları rezaleti gizlemek için.
“Hükümet çöktü”yü pompaladılar.
Ak Parti nefretini körükleyerek, akıllarınca kendilerini aklamaya çalıştılar.
Meğer enişte oraya çökmüş.
O ne demek diye sordum.
Dediler ki;
Kumburnu’na şezlonglar konmuş.
Beach olarak belediye işletiyor.
Başına da Başkan’ın eşini, enişteyi geçirmişler.
Ne kadarı Belediye’nin kasasına girer Allah bilir.
E yok artık daha neler dedim.
Dediler ki;
Abi bir matbaadan makbuz çıkarmak zor iş mi?
Ne kadarı doğru.
Ne kadarı yanlış bilemem.
Yapmayın böyle şeyler.
Her şeyde bir çapanoğlu aramayın, dedim.
Dediler ki; abi devenin neresi doğru ki burasıda doğru olsun?
Bilemem dedim.
Bildiğim bir şey var.
Gün olur harman olur.
Bir gün kanun önünde kesilir saçlar.
Hep beraber görürüz akını da karasını da.
Şunun şurasında bitirmeyi başarabilirlerse 3 yılları kaldı.
Bu işler benim işim değil.
Bildiğim şey ise, Foça tarihinde hiç olmadığı kadar; her gün geriye gidiyor.
Büyük hayaller ile Foça’ya gelen birçok kişi,
Saniye Başkan’ın, saniye saniye bitirdiği Foça’dan üzülerek ayrılıyorlar.
Evlerini satıp gidiyorlar.
Onlardan biri de benim.
İşim olduğunda işimi görüp hemen çıkıyorum.
Yukarıdaki hikâyeler gibi bir yığın şey dinlemekten, duymaktan.
Foçam ve Foçalım adına üzülüyorum.
Bu bir kâbus ya.
Rüya bu.
Gerçek değil diye düşünüyorum.
Neyse ki az kaldı.
Kurtulacağız bu kâbustan.
Şunun şurasında ne kaldı:
Dayan Foçam, az kaldı
Biz kaç üç yıllar geçirdik.
Bu da geçecek.
Kalın sağlıcakla…